Kiła, czyli zakażenie bakteryjne przenoszone drogą płciową, które – choć stanowi temat tabu, dotyczy znacznej części społeczeństwa. Czym dokładnie jest kiła, czy rzeczywiście trzeba się jej wstydzić, jak ją rozpoznać i leczyć?
Kiła – co to takiego?
Kiła to owrzodzenie genitaliów, odbytu, albo okolic ust spowodowane bakteryjną infekcją. Do zakażenia kiłą dochodzi podczas stosunku płciowego z nosicielem, poprzez kontakt z zainfekowaną błoną śluzową lub tkanką skórną. Silna wysypka lub owrzodzenie towarzyszące kile wywołują ból, swędzenie i pieczenie, a nierzadko uniemożliwiają podjęcie współżycia. Zaawansowana i bagatelizowana kiła może przyczynić się do poważnych zaburzeń pracy mózgu, serca i narządów wewnętrznych.
Jak rozpoznać kiłę?
Kiła to infekcja, której rozwój często przebiega niepostrzeżenie, a pierwsze objawy szybko ustępują i początkowo nie wskazują na poważne zakażenie. Przeważnie u osób zarażonych kiłą można wyodrębnić konkretne fazy choroby:
Kiła pierwotna – niewielka ranka lub delikatne owrzodzenie (zazwyczaj pojedyncze pęcherzyki) powstające w obszarach ciała, w których doszło do bezpośredniego kontaktu z tkanką nosiciela (pochwa, penis, odbyt, usta). Zmiany chorobowe nie są niepokojące i przeważnie samoistnie ustępują po około 6 tygodniach.
Kiła wtórna – to grupa objawów pojawiająca się zazwyczaj po ustąpieniu symptomów kiły pierwotnej, i z tego powodu często nie są kojarzone z poprzednimi zmianami chorobowymi. Początkowe owrzodzenia ustępują miejsca silnie swędzącej wysypce obejmującej całe ciało, w tym również wewnętrzną stronę dłoni i podeszwy stóp. Zmianom skórnym często towarzyszy ból gardła i powiększenie węzłów chłonnych, gorączka, bóle mięśni i stawów. Wysypka i pozostałe symptomy trwają kila dni i znikają, by pojawić się jeszcze wielokrotnie.
Kiła utajona – to czas remisji choroby. Infekcja przechodzi w tryb uśpienia, który może trwać nawet latami, a niekiedy choroba nigdy już się nie ujawnia.
Kiła późna – czyli poważne komplikacje zdrowotne spowodowane zaniedbaniem i zaniechaniem leczenia kiły. Wśród zagrożeń towarzyszących kile na tym etapie rozwoju należy wymienić zaburzenia pracy mózgu i serca oraz uszkodzenia naczyń krwionośnych, wątroby, nerwów, stawów, kości i narządu wzroku.
Kiła wrodzona – to choroba przekazana nienarodzonemu dziecku przez łożysko zainfekowanej matki. Wrodzona kiła u noworodków jest bezobjawowa lub objawia się wysypką na podeszwach stóp i dłoniach. Skutki zakażenia zmieniają się wraz z wiekiem dziecka, i mogą wiązać się ze zniekształceniem budowy nosa (nos siodełkowaty), a także z uszkodzeniem słuchu lub głuchotą i wadami uzębienia.
Kto jest narażony na kiłę?
Kiła jest chorobą przenoszoną drogą płciową, w związku z czym narażone są na nią osoby mające wielu przypadkowych partnerów seksualnych i niestosujące prezerwatyw. Ryzyko zachorowania rośnie także u osób chorych na HIV i AIDS, u których występuje poważne osłabienie układu odpornościowego.
Jak leczyć kiłę?
Najczęściej stosowaną metodą walki z kiłą jest antybiotykoterapia. Penicylina to środek, który agresywnie walczy z bakteriami wywołującymi kiłę. Proces leczenia wiąże się z nieprzyjemnymi skutkami ubocznymi, czyli zjawiskiem nazywanym reakcją Jarischa-Herxheimera. Zainfekowany organizm pod wpływem antybiotyku narażony jest na podwyższoną temperaturę, bóle głowy, a także dreszcze, nudności i wymioty, jednak te powikłania trwają zazwyczaj najwyżej dobę.
Jak zapobiegać kile?
Najskuteczniejszą metodą na przeciwdziałanie kile jest unikanie ryzykownych zachowań seksualnych, takich jak współżycie z przypadkowymi osobami bez używania prezerwatyw.
